Wie is verdriet?

Waar is verdriet?
Verdriet is overal.
Het komt je vanzelf tegen.

Wanneer is verdriet?
Verdriet is altijd.
Het komt je vanzelf tegen.

Wie is verdriet?
Verdriet is iedereen.
Het komt je vanzelf tegen.

Verlies

Verdriet is iedereen en iedereen is verdriet. Verdriet komt je vanzelf tegen. Het risico van liefhebben, van genegenheid en verbondenheid is immers dat we kunnen verliezen. En iemand verliezen veroorzaakt een enorm verdriet. 
 
Als ik mijn kinderen uitleg wat verlies is, dat het erbij hoort en hoe we ermee verder zullen leven, zie ik aan hen dat alleen het leven zelf je kan leren hoe dat moet. Hoe je dat doet. Dàt je dat doet – vallen, opstaan en je weg vervolgen. Het leven zal hen leren hoe onvermijdelijk dat is.
Ik kan het ze vertellen, maar ze begrijpen me niet, gelukkig nog niet.

Verdriet

Het bovenstaande citaat komt uit het prentenboek ‘Verdriet’ van Michael Rosen en Quinten Blake (oorspronkelijke titel ‘Michael Rosen’s sad book’), waarin de schrijver, als hoofdpersoon in het verhaal, vertelt over het verdriet dat hij voelt door de dood van zijn zoon Eddie. Dit eerlijke prentenboek vertelt over al die vreemde emoties en gedachten die je overvallen als je rouwt. Over de vreemde en soms slechte dingen die je doet van verdriet. Omdat je anders bent geworden, omdat alles anders is. Omdat de wereld nooit meer wordt zoals die was.
Een boek dat helpt om al die emoties en gedachten te benoemen en te normaliseren. Want hoe vreemd het ook voelt verdriet is buitengewoon normaal. Verdriet is overal. Het komt je vanzelf tegen.

Rouw

Hoe onbegrijpelijk een verlies ook is, de rouw die daarbij hoort kunnen  we – moeten we – wel onderzoeken om grip te krijgen op wat ons overkomt. Wat gebeurt er met je als je iemand verliest? Welke emoties horen daarbij? Is verdriet altijd verdrietig, of kan het ook boos zijn, lelijk, wanhopig, agressief, angstig, uitputtend, opluchtend? Kun je, als je verdriet hebt, toch ook gelukkig zijn, de slappe lach krijgen, dankbaarheid voelen, vieren dat je leeft? 

Filosoferen is een manier om dat wat verwarrend en overweldigend is te ordenen, te analyseren, te benoemen en te normaliseren. Benoemen wat er is gebeurd en benoemen wat je voelt, helpt om het verlies onder ogen te zien en het verdriet te ervaren. 
Het boek ‘Verdriet’ vond ik laatst in de kast, evenals de vragen die ik erbij maakte om (met kinderen) na te denken over rouw als het leven daartoe leidt:

  • Hoe voelt het om iemand te verliezen? 
  • Waarom missen mensen elkaar?
  • Kun je houden van iemand die er niet meer is?
  • Hoort iemand die er niet meer is nog steeds bij je?
  • Blijf je altijd verdrietig als je iemand hebt verloren?
  • Vergeet je de mensen die je bent verloren? Waarom (niet)?
  • Kun je gelukkig zijn omdat je iemand mist?

Natuurlijk gaat al dat ordenen en nadenken ons verdriet niet oplossen.
Dat nemen we voor altijd met ons mee. 

Wie is verdriet? 

Verdriet is mijn broer.
We verloren hem op 27 december 2018.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *